အလြန္ အရွက္ႀကီးေသာ မိန္းမပ်ဳိေလး တစ္ေယာက္၊ ငယ္သူတုိ႔ဘာ၀ ခ်စ္သူရည္းစား အျဖစ္ လူငယ္ေလး တစ္ဦးႏွင့္ ရည္ငံေနၾကပါသတဲ့။ တစ္ေန႔မွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး သာယာတဲ့ ျမစ္ကမ္းေဘး သစ္ပင္ရိပ္ေအာက္ ျမက္ခင္းေလးမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ေနၾကတယ္။ သည္အခိုက္မွာ မနက္ခင္းတုန္းက ပဲႀကီးေလွာ္သုပ္နဲ႔ ၾကက္သြန္ျဖဴ အျပင္ အဘြားရဲ႕ လွ်က္ဆားကိုပါ တို႔ၿမီးခဲ့တဲ့ မိန္းမပ်ဳိခမ်ာ ေလလည္ခ်င္ လာခဲ့ပါေလေရာ။ ခက္ၿပီ။ အရွက္ကလည္းႀကီး၊ ခ်စ္သူကလည္း အနီးမွာ အတူထုိင္ေနတုန္း ေလမ်ား လည္မိလုိက္လုိ႔ကေတာ့ မဟာ အရွက္ ဟက္တက္ ကြဲေတာ့မွာပဲ။
ေအာင့္ထားရလြန္းလုိ႔ သြားေတြလည္း စိၿပီး၊ ေျခမကလည္း ေကြးလုိ႔။ အဲဒီ ေကြးေနတဲ့ ေျခေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ေျခမကို ျမင္သြားတဲ့ ခ်စ္သူက “အခ်စ္ရဲ႕ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြက လွရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလုိ႔ ေကြးထား တာလဲကြယ္” လုိ႔ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေျခမေလး တစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး ဆန္႔လိုက္တယ္။ မိန္းမပ်ဳိမွာ ေအာင့္ထားလုိ႔ မရေတာ့ဘဲ က်ယ္ေလာင္ ရွည္လ်ားတဲ့ အသံနဲ႔ ေလလည္လုိက္မိသြားေရာ။ မိန္းမပ်ဳိေလးဟာ မ်က္ႏွာကို လက္၀ါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး ရွက္လြန္းလုိ႔ ျမစ္ထဲ ခုန္ဆင္း ေသမလို ျဖစ္သြားတယ္။ ခ်စ္သူေကာင္ေလးဟာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲ ေခ်ာ့ေမာ့ေတာင္းပန္ လုိက္တာက “အခ်စ္ကေလးရဲ႕ အီးခလုတ္မွန္း မသိလုိ႔ ကိုင္မိလုိက္တာပါ။ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္။ ေနာက္ဆုိ မကိုင္မိ ေစရပါဘူးေနာ္”တဲ့။
ကိုစြမ္း
ကိုစြမ္း
ေပဖူးလႊာ ရသစုံမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
